کاروگرافی

  کاروگرافی هنر خلق و تنظیم رقص میباشد. این کلمه از زبان یونانی برای “رقص” و “نوشتن” گرفته شده است. در قرن هفدهم و هجدهم, در واقع این مفهوم به معنای ثبت کتابی رقص ها بوده است. در قرن نوزدهم و بیستم, اگرچه بنادرست، ولی این عنوان بصورت جهانی تغییر یافت، در حالیکه ثبت کتابی به عنوان نماد رقص شناخته میشد. کاروگرافی هنر ایجاد رقص، جمع آوری و سازماندهی حرکت به ترتیب و الگو است. ترکیب رقص نیز به همان روشی که ترکیب موسیقی انجام میگیرد، امری خلاقانه است.

تاریخچه کاروگرافی

بر اساس تاریخچه کاروگرافی  در طول دوره رنسانس, استادان رقص در ایتالیا, مثل دومنیکو دا پیاچنزا, رقص های دسته جمعی را در دربار آموخته و احتمالاً شروع به اختراع  رقص های جدید یا ترتیب دادن انواع رقص های شناخته شده کردند. بنابراین یک عملکرد خلاق را با عملکردهای آموزشی خود ترکیب می کردند. باله  صحنه ای، همان مراحل و حرکات را به عنوان رقص دسته جمعی  به کار برد و اساسا آن را در چیدمان و طرح بصری متمایز کرد.

در قرن شانزدهم , استادان رقص در دربار فرانسه الگوهای کف و موارد تئاتری و هنری رقص های دسته جمعی خود را طوری سازمان دادند تا بتوانند یک شکل رقص آرایی را آغاز کنند. در دو قرن بعدی, شکاف بین رقص دسته جمعی و رقص تئاتری گسترده تر شد تا اینکه باله در قرن نوزدهم به یک لغت مستقل به طور اساسی دست یافت.

استاد باله و طراح رقص در این دوره، یک ترتیب دهنده رقص به عنوان یک هنر تئاتری بود. غول هنر رقص آرایی اواخر قرن هجدهم  جین جورجز نوورا بود, که آثار و نوشته هایش باله ی دراماتیک ( نمایشی) را رقم زد, که به باله d’action مشهور شد. بنابراین باله به خوبی با رقص های آکادمیک ترکیب شد که با متن تاریخی و داستانی به رقص تجلی می دهد. بعد از “نوورا”  و همعصر او “گاسپارو آنجیولینی”, افراد دیگری این روند را از راه های مختلف توسعه دادند، مخصوصا جین دابروال در به تصویر کشیدن واقع بینانه از مردم معاصر کشور، چارلز دیدلتو در حرکت به سمت توهم و خیال پردازی صحنه رمانتیک، و سالواتوره ویگانو در استفاده نمایشی از آنسامبول (choreodramma) و غیر طبیعی بودن حرکت غم انگیز.

آشنایی با رقص آذری

توجهات نسبت به رقص در قرن بیستم بر حرکت پایه به همان اندازه رقص های رسمی مورد علاقه واقع شد. و با اختراع سیستمهای جدید نمادهای انتزاعی مورد حمایت قرار گرفت. سیستم تحلیل رفتار انسانی اولین موردی بود که مدت، تسلط  یا شدت حرکت را نشان می داد. امروزه، این سیستم ها و مواردی دیگر همچنان به سرعت تکامل می یابند که توسط فیلم و نوار ویدیو تقویت شده است.

کاروگرافی در باله

طراحان حرکات رمانتیک، باله را اختراع کردند. همانطور که توسط استادانی مانند کارول باسیلیس رمزگذاری شده است. و بطور عمده در فرم های تئاتری از نمایش باله از “روز نوورا” یا نمایش های بین پرده ای اپرا بچشم میخورد. رقصنده باله, نقش خود را با کارهای تازه اختراع شده پیش می برد (همان وضعیت تعادل در نوک انگشتان پا). همچنین گروه باله زنان برتری جدید بدست آوردند. طراحان رقص که به بهترین نحو هنر داستانی رقص تئاتری را توسعه دادند: آگوست بورنونویل در کپنهاگ, جولز پروت به ویژه در لندن و سن پترزبورگ؛ و ماریوس پتیبا که در سن پترزبورگ نمایش باله کلاسیک دیدنی و جذاب را به اوج خود رساند و در آثاری چون «زیبای خفته»، که در آن مجموعه های گسترده و پیچیده رقص کلاسیک با بیان شاعرانه و استعاره ای برای طرح به ارمغان آوردند.

کاروگرافی  با سرعت چشمگیری پیشرفت کرد. روش های ترکیب بشدت متفاوت میباشد. بعضی از طراحان رقص از ابتکار های رقصنده خود به عنوان مواد خام استفاده می کنند. دیگر طراحان هر حرکتی را قبل از تمرین انجام می دهند. “مرس کانیگهام” در نگرش خود به موسیقی و نحوه آرایش به عنوان مقوله ای تصادفی در رقص، در بکارگیری روش های شانسی در ترکیب و سازمان دهی رقص, و در استفاده او از فضای عملکرد غیر تئاتری زمینه را برای رقص آرایی عمیقا تغییر داد. تنها قانون مطلق در کاروگرافی امروزه این است که باید فراتر از سطح ابتکاری خالص، نظم را به رقص تحمیل کرد. و اینکه باید رقص را در سه بعد فضا و بعد چهارم زمان شکل داد، و همچنین با توجه به پتانسیل بدن انسان این امر میسر میگردد.

برای یادگیری رقص با ما در ارتباط باشین

تاریخ رقص

  تاریخ رقص برمیگردد به تاریخ بشریت. مردم همیشه رقصیده اند. هر جامعه ای رقص های خاص خود را دارد. عکس هایی روی سفال و سنگ وجود دارند که رقص های مربوط به چندین هزار سال پیش در مصر و یونان را نشان می دهد. “ساکس” رقص های اولیه را به “رقص های بدون تصویر” و “رقص های تصویری” تقسیم می کند. منظور او از “رقص های بدون تصویر” ، رقص هایی است که شکل خاصی ندارند، بلکه هدف این است که رقصندگان را در حالت خوشی ترسیم کنیم. در این حالت، رقصنده (ها) به نظر می رسد در یک حالت خلسه وارد شده اند. و اغلب به نظر می رسند که (توسط جامعه آنها) “تحت الشعاع ارواح” هستند. این رقص ها در موارد خاصی انجام می شود: ازدواج ، جنگ ، قحطی ، بیماری یا مرگ و غیره. آنها در همه جوامع اولیه (“بدوی”) یافت می شوند.

به گفته ساکس ، “رقص های تصویری” با دنیای خارج رقصنده ارتباط دارد. با تقلید از حیوان یا اشیاء، رقصنده معتقد است که می تواند قدرتی را تصرف کند و از آن بهره ببرد. رقصیدن با تقلید از حیواناتی که شکار می شود بدین معنی است که با آنها یکی شوند. تقلید از عمل جنسی رسیدن به باروری است. این نوع تفکر در پشت رقص تصویری است. ساکس خاطرنشان می کند که جوامع از این دست، واقعاً ارتباط بین علت و معلول را نمی فهمند. آنها واقعاً معتقدند که رقص های تصویری کار ساز هستند. نوع رقصی که در رقص های تصویری استفاده می شود, تقلید است.

تاریخچه رقص

در زمان های اخیر، اولین مدرسه رقص که در مورد آن می شناسیم در سال 1661 در پاریس افتتاح شد. که فقط مردان تا سال 1681 پذیرفته می شدند. بعد از سال 1681 ، زنان نیز پذیرفته شدند. رقص های سالنی اشکال رقص مدرن هستند. رقص های سالنی مانند  والس که توسط زوج ها انجام می شود.

ارتباط با ما جهت آموزش رقص

تا قرن بیستم، بیشتر رقص های سالنی بصورت رقص دنباله دار بودند. نحوه حرکت مردم در شکل گیری مجموعه برنامه ریزی شده بود. این شکل گیریها معمولاً بصورت خطی یا مربعی بودند. همه هم زمان حرکت میکردند و هم زمان تمام میکردند. موسیقی برای همان زمان مشخصی پخش می شد، و سپس متوقف می شد. پس از اختراع والس، حدود سال 1800، سبک دیگری از رقص شکل گرفت. در والس, و رقص های بعدی، افراد دو نفره می رقصیدند، اما آنها به طور جداگانه نیز میرقصیدند. رقصنده ها در صف نمی رقصیدند، اما مطابق میل خود (خلاف عقربه های ساعت) به دور اتاق حرکت می کردند. اغلب، شاهد ظهور سبک های جدید رقص هستیم. برخی از افراد به طور فردی, جداگانه، و هر طور که دوست دارند، می رقصند. رقص خیابانی نیز همینگونه است. البته همه این نوع رقص ها موسیقی دارند.

همزمان ، در سراسر جهان رقص های سنتی بسیاری وجود دارد. برخی از آنها صدها سال است که رواج دارند. ما آنها را رقص فولکلوریک می نامیم.

آمدن فیلم ها و دی وی دی های موسیقی محبوب باعث شد تا نوعی رقصنده که پیش از این در برخی نمایش های صحنه ای دیده می شد خلق شود. یک رقصنده پشتیبان (یا رقصنده پس زمینه) بازیگری است که با یک موسیقی زنده یا با یک موزیک ویدیو بهمراه یا پشت رقصنده های اصلی می رقصد.

برنامه ریزی یک رقص  “رقص آرایی” نامیده می شود که توسط یک طراح رقص انجام می شود. غالباً رقص آرایی با موسیقی همراه است و با سبک خاصی متناسب می شود. رقص ها ممکن است با جزئیات برنامه ریزی شوند، یا ممکن است هر چیزی که رقصنده ها دوست دارند انجام دهند. با این حال، بیشتر رقص ها از برخی از سبک و الگوی کلی پیروی می کنند. یک سبک رقص دونفره (زوج) است، که در آن (معمولاً) یک زن و مرد با هم می رقصند. رقص های دیگر برای ساختن آن نیاز به یک گروه دارد، گروهی از افراد در کنار هم.

آموزش رقص آذری