تناسب اندام رقصنده

تناسب اندام یا آمادگی جسمانی میتواند به عنوان “توانایی افراد برای پاسخگویی به خواسته های یک تمرین خاص جسمانی ” تعریف شود. با این حال توانایی هوازی، قدرت و تعادل عضلانی، بی عیبی استخوان و مفصل رقصنده ها، حتی در اوج کارهای حرفه ای آنها، پاشنه آشیل سیستم تمرینی و انتخاب شده برای رقص میباشد. در اکثر ورزش ها، تناسب اندام ویژه رقص به توانایی افراد در کار در شرایط هوازی و غیرهوازی، و همچنین توانایی آنها در تحمل تنش های عضلانی بالا، یا به عبارتی دیگربه قدرت عضلات بستگی دارد. تحرک یا انعطاف پذیری عضله  و ترکیب بدن همچنین از فاکتورهای مهم تناسب اندام در رقص محسوب میشود. با این حال، هیچ اندازه گیری تناسب اندام به تنهایی نمی تواند موفقیت در رقص را پیش بینی کند، زیرابه پارامترهای مختلفی از جمله سن، جنسیت و سطح عملکرد کاملاً متفاوتی بستگی دارند.

آمادگی جسمانی هوازی

تناسب اندام هوازی (قلبی- تنفسی) به معنای توانایی کار عضلانی در شرایط هوازی است و شامل تمام جنبه های جذب، انتقال و مصرف اکسیژن برای آزاد سازی انرژی از سوخت های عضلانی است. به طور کلی، رقصنده های حرفه ای و دانشجویان رقص مقادیر حداکثر جذب اکسیژن پایین تری (VO2max) را در مقایسه با سایر ورزشکاران نشان می دهند (جدول ۱). با این حال، در دنیای رقص، رقصنده های مدرن مقادیر ˙VO2max بالاتری از همتایان خود در باله نشان داده اند. برای رقصنده های حرفه ای باله، این مقادیر نزدیک به مقادیری است که از افراد بی تحرک سالم در سنین مشابه به دست می آید. بنابراین، به نظر می رسد که برخلاف اکثر ورزشکاران، سطح آمادگی جسمانی و عملکرد هوازی به طور موازی در طول حرفه ی خود،  افزایش می یابد، رقصنده ها این دو پارامتر را به طور مستقل توسعه می دهند.

عامل موثر دیگر ممکن است خود رقص و توانایی سوال برانگیز آن در تحریک سازگاری های قلبی تنفسی باشد. طبق گزارش ها، در رقصنده های حرفه ای افزایش آمادگی جسمی هوازی اندازه گیری شده، مربوط به تمرین کلاسی آنها نیست، بلکه مربوط به مدت زمان و دفعات اجرای آنها است. همچنین تصور میرود که تمرینات کلاس باله ، به ویژه تمرینات مربوط به میله بار (به عنوان مثال plies, tendus)، نشان دهنده تمرینات هوازی با شدت کم تا متوسط است. شدت کار در طبقه میانی می تواند به ۷۰-۸۰٪ ˙VO2max برسد ، که مشابه پاسخهای قلبی تنفسی در هنگام اجراهای صحنه ای باله است، اما فقط برای مدت کوتاهی نهایتا تا سه دقیقه. با این حال، با توجه به اینکه برای افزایش تناسب اندام هوازی، فشار شدیدی ازتمرین هوازی حداقل به مدت ۲۰ دقیقه لازم است، احتمالاً بیشتر فعالیت های باله انگیزه مناسبی برای چنین سازگاری هایی ایجاد نمی کنند. این مورد توسط ریمر و همکاران طی یک مطالعه روی قسمتی از تمرینات برای یک نمایش حمایت شد.

این مفهوم که انجام فعالیت های رقص تأثیر کمی بر تناسب اندام تنفسی رقصنده ها دارد، ممکن است بیشتر با این واقعیت روبرو شود که دانشجویان رقص باله هیچ ساختار قلبی و تغییرات عملکرد قلب را در مقایسه با گروه های کنترلی همسان نشان ندادند. بعلاوه، پاسخهای قلبی تنفسی به کلاسهای رقص مدرن هیچ تفاوتی با رقصنده های دانشگاهی، فارغ التحصیل و حرفه ای نشان نداد، که این مطلب نیاز به آموزش تناسب اندام هوازی مکمل در سطح حرفه ای را برجسته تر می کند. با همکاری رقصنده های مدرن، پیشرفت هایی را در پارامترهای هوازی با روتین هایی که در آن سختی تمرینات، به طور خاص در سطح بهینه ای برای تأمین محرک اصلی آموزش ایجاد شده بود، مشاهده گردید. نتایج مشابهی نیز از رقصنده های حرفه ای باله در خانم ها و آقایان به دست آمد که در آنها تمرین های تکمیلی خودگردان باعث افزایش سطح VO2max می شود. اینکه آیا پیشرفت های تناسب اندام هوازی با اجرای بهتر رقص همزمان هستند ، مورد تایید باقی می مانند.

آمادگی جسمانی غیر هوازی

این مقاله کمترین مطالعه در مورد ویژگی تناسب اندام در رقصنده ها است. به طور کلی ، دو لازمه اصلی غیرهوازی وجود دارد. یکی زمانیست که قدرت زیادی نیاز است. در این حالت ، کارکرد عضلانی فقط چند ثانیه طول می کشد وعمدتا توسط فسفوکراتین انرژی می گیرد. زمانیکه به طور عمده توسط گلیکولیز انرژی تامین میشود، گزینه دیگری از لازمه های اصلی غیر هوازی هنگامی که نیروی خروجی نسبتا زیادی، تقریبا حدود ۳۰ الی ۶۰ ثانیه ای اعمال می شوند، وارد عمل میشود. این نیز به عنوان “استقامت غیرهوازی” شناخته می شود، که اغلب به عنوان نقطه مقابل خستگی عضلانی لحاظ می شود. به روشی تا حدی نه زیاد دقیق، آمادگی جسمانی غیرهوازی نوعی از آمادگی جسمانی را در مرکز یک زنجیره بین تناسب اندام هوازی و قدرت عضلانی توصیف می کند.

اصول رقص

همانند آمادگی جسمانی هوازی، رقصنده های حرفه ای نسبت به سایر ورزشکاران مقادیرغیرهوازی کمتری را نشان می دهند و رقصنده های مدرن, توان خروجی غیرهوازی بیشتری را نسبت به همکاران خود در باله دارند. این مورد همچنین در مورد اندازه گیری اسید لاکتیک، هم در رقصنده های حرفه ای و هم در دانشجویان رقص صادق میباشد. این واقعیت که رقصنده های مدرن اغلب زمینه ورزشی داشته، و تاثیر ملایمی از تمرینات غیرهوازی در نظام کلاسیک مشاهده شده است، و حال آنکه این تاثیر در رقصنده های باله سهم بالاتری از تمرینات بیشتر هوازی روی رشته های عضلانی کند بوده، که  تا حدودی اختلاف موجود بین دو سبک رقص را توضیح می دهد. جالب است بدانید، در حالی که یک کلاس معمولی باله، بطور متوسط اسید لاکتیک ۳ میلی مول در لیتر در سطح خون در زنان ایجاد می کند، و یک طراح رقص طراحی شده سولو، آن را به ۱۰ میلی مول در لیتر افزایش می دهد. این مقدار به همان اندازه ای است که بازیکنان سطح بالای فوتبال ، اسکواش و هاکی در طول مسابقه به دست می آورند.